Liszaj twardzinowy

Liszaj twardzinowy, zwany jest też liszajem białym, liszajem zanikowym, marskością żołędzi bądź marskością sromu. Choroba ta po raz pierwszy została opisana już w 1887 roku, już wtedy zaobserwowano objawy jednak nie znaleziono przyczyn. Liszaj twardzinowy pojawia się na narządach intymnych bądź w okolicach odbytu. Czasem zmiany skórne obejmują też inne części ciała, na przykład szyję, bark, ramiona czy plecy.

Przyczyny powstania liszaja twardzinowego

Do dzisiaj nie udokumentowano jednoznacznej przyczyny pojawienia się tej choroby. Wiadomo na pewno, że liszaj częściej występuje u kobiet natomiast może też pojawić się u mężczyzn a nawet dzieci.

Kobiety najczęściej chorują na liszaj twardzinowy w okresie dojrzewania bądź w okresie menopauzy. U mężczyzn zmiany skórne tego rodzaju pojawiają się zwykle około 30-50 roku życia. Na występowanie choroby narażone są bardziej dzieci ze stulejką.

Lekarze podejrzewają, że liszaj twardzinowy pojawiać się może w wyniku czynników genetycznych – choroba może być dziedziczona. Co więcej, częściej chorują na niego osoby o słabym układzie immunologicznym, chorzy na cukrzycę, bielactwo oraz chorobę Gravesa – Basedova.

Zdaniem medyków liszaj twardzinowy może pojawić się w wyniku zaburzeń hormonalnych, ale też chorób takich jak zakażenie krętkami, wirusem HPV (kłykciny kończyste) czy mikrobakteriami.

Zdarza się, że liszaj wytworzy się miejscowo, w wyniku urazów, uszkodzeń ciała.

Jak objawia się liszaj twardzinowy?

Objawy liszaja twardzinowego są łatwo zauważalne, dzięki czemu możliwe jest ich leczenie. Wykwity skórne w postaci białawych krostek, wybroczyn, grudek, plam czy owrzodzeń pojawiają się na narządach płciowych. U kobiet występują na sromie, wejściu do pochwy, cewce moczowej, łechtaczce. Mężczyźni natomiast zauważają je na napletku, żołędziu, cewce moczowej, rzadziej zaś na worku mosznowym.

Wykwity skórne powodują silny ból, pieczenie oraz swędzenie.

Jak leczyć liszaj twardzinowy?

Niestety, leczenie liszaja twardzinowego jest długotrwałe. Najczęściej pacjenci zgłaszają się do lekarza w zaawansowanym stadium choroby. Wpływ na to ma po prostu wstyd – chorzy nie chcą tez udzielać szczegółowych wywiadów na temat choroby, przez co utrudnione jest znalezienie jednoznacznej przyczyny jej powstania.

Leczenie jest bezwzględnie konieczne bowiem choroba nie ustępuje samoistnie. Terapia może trwać kilka miesięcy, ale najczęściej jest skuteczna. Zwykle stosuje się leczenie miejscowe sterydami i wspomagająco antybiotykoterapię.

Duża grupa pacjentów niejednokrotnie wymaga też konsultacji psychologicznych, ponieważ długo utrzymujący się ból czy świąt miejsc intymnych prowadzi do trwałego dyskomfortu na wielu polach aktywności życiowej.

Pamiętajmy, że bagatelizowanie choroby bądź rozpoczęcia terapii leczniczej zbyt późno może przyczynić się do powstania trwałych blizn w miejscu powstania zmian skórnych. Co więcej, może dochodzić do nadkażeń bakteryjnych kolejnych partii ciała. Owrzodzenia mogą pękać i krwawić uniemożliwiając normalne funkcjonowanie, ból pojawia się też podczas oddawania moczu.

Zostaw komentarz